تیم ملی این روزها در استانبول است؛ یکی از سهل‌الوصول‌ترین نقاط جهان برای ما ایرانی‌ها، ولی هنوز گزارشی از اردوی تیم ملی پخش نشده است
آرمن ساروخانیان
جام جهانی قرار است برای ما از ۲۵ خرداد شروع شود، روزی که ایران با مراکش بازی می‌کند. چهارم تیر، وقتی تیم ملی با پرتغال بازی می‌کند، احتمالا جام جهانی برای ما تمام می‌شود. جام جهانی برای مردم ایران در همین ۱۰ روز و سه بازی ۹۰ دقیقه‌ای خلاصه شده. هرچند ایران یکی از ۳۲ تیم حاضر در بزرگترین جشنواره فوتبال جهان است، این روزها هیچ اثری از این مسابقات در اطراف ما نیست.
آیا در سایر کشورها هم چنین سکوت خبری و بی‌تفاوتی حاکم است؟ تنها چند مثال کوچک نشان می‌دهد که احتمالا تنها نقطه‌ای هستیم که به جام جهانی پشت کرده‌ایم!
تمرین‌های پرو در روزهای گذشته در ورزشگاه پر از تماشاگر برگزار شد و هواداران تیم‌شان را پیش از سفر به روسیه به بهترین شکل بدرقه کردند. تمرین‌های آلمان و فرانسه هم در حضور تماشاگران و نوجوانان علاقه‌مند برگزار می‌شود. یکی از فروشگاه‌های زنجیره‌ای در مراکش ابتکار جالبی داشته و تمام کارمندانش این روزها با پیراهن‌های مراکش در محل کار حاضر می‌شوند.
شور و شوق جام جهانی حتی در کشورهایی که صعود نکرده‌اند هم احتمالا بیشتر است. اکثر شبکه‌های تلویزیونی که حق پخش جام جهانی را دارند از حالا روزشماری در گوشه تصویر قرار داده‌اند و برنامه‌هایی ویژه مسابقات پخش می‌کنند.
جام جهانی تقریبا در همه کشورها از حالا شروع شده و این را می‌توان در سطح شهرها، مراکز تجاری و برنامه‌های تلویزیونی دید، به جز ما که باید تا ۲۵ خرداد منتظر باشیم تا نخستین بازی تیم ملی را از تلویزیون ببینیم!
مسوول این بی‌توجهی سازمان‌هایی هستند که اهمیت این مسابقات برای طرفداران فوتبال را نمی‌دانند و حتی ظرفیت تجاری جام جهانی را درک نکرده‌اند.
تلاش تلویزیون برای تورنمنت‌ها طبق معمول به برنامه کارشناسی چند دقیقه‌ای قبل و بعد از بازی محدود می‌شود. درباره کیفیت این برنامه‌ها هم بارها نوشته شده. کار به جایی رسیده که بینندگان معمولا ترجیح می‌دهند بحث‌های کارشناسی را تماشا نکنند و حتی گاهی صدای گزارشگر را هم قطع می‌کنند!
تیم ملی این روزها در استانبول است؛ یکی از سهل‌الوصول‌ترین نقاط جهان برای ما ایرانی‌ها، ولی هنوز گزارشی از اردوی تیم ملی پخش نشده. تصویربردارانی که به اردوگاه بشیکتاش رفته‌اند، ظاهرا در حال تدارک برنامه‌هایی برای پخش در طول مسابقات هستند. این مدل برنامه‌سازی مربوط به دهه‌ها پیش است و با تکنولوژی و شبکه‌های اجتماعی فعلی همه ترجیح می‌دهند تصاویر را لحظه‌ای مخابره کنند. اینستاگرام ملی‌پوشان از نظر خبررسانی فرسنگ‌ها از تلویزیون جلوتر بوده!
فدراسیون فوتبال هم با ایزوله کردن تیم ملی نتوانست از این ظرفیت استفاده کند. تمرین‌های تیم ملی در تهران بدون حضور تماشاگران برگزار شد و با دعوت از یک تیم ضعیف در آخرین بازی دوستانه، فرصت یک بدرقه باشکوه در ورزشگاه آزادی از دست رفت.
اگر امکان دیدن بازیکنان برای هواداران فراهم نبود، هیچ المانی از تیم ملی هم وجود ندارد که مردم تهیه کنند و به استقبال جام جهانی بروند. لباس تیم ملی، پیش پا افتاده‌ترین موردی است که فدراسیون می‌توانست در اختیار هواداران بگذارد و از این طریق درآمدزایی هم داشته باشد.
این روزها نه در تهران و نه در هیچ شهر دیگر ایران اثری از جام جهانی نیست. مطمئنید ما به جام جهانی صعود کرده‌ایم؟
منبع: ایران ورزشی آنلاین
