مالیات لوکس در ورزش حرفه‌ای اضافه‌بهایی است که یک تیم ورزشی حرفه‌ای موظف به پرداخت آن است و روی مجموع لیست دستمزد یک تیم به اعضایش (بازیکنان و مربیان) گذاشته می‌شود تا اجازه ندهد از حدود تعیین شده توسط لیگی که آن تیم در آن مشغول است تجاوز کند.
هدف از طراحی این نوع مالیات این است که نگذارد یک تیم، فقط به خاطر این که پول بیشتری دارد، به راحتی بتواند همه بازیکنان بااستعداد، توانا و گرانقیمت را به خدمت بگیرد و تعادل قدرت فنی و اقتصادی را در یک لیگ بر هم بزند. تمرکز قدرت و درآمد روی یک یا چند تیم باعث کم شدن جذابیت آن لیگ شده و نتیجه‌ای جز تمرکز عده‌ای محدود هوادار و دنبال‌کننده روی آن تیم‌ها ندارد.
این سیستم دو مسیر دارد. مسیر اول این است یک تیم وقتی بازیکن گرانی می‌خرد، باید به مالیات فوق‌العاده بیشتری بپردازد، در این صورت شاید به لحاظ اقتصادی تمایلی به خرید بیش از چند بازیکن گران نداشته باشد.
مسیر دوم هم این است که فرضا اگر تیمی توان مالی خرید تعداد بالایی بازیکن گران را داشت و روی درآمد حاصله از استفاده از این بازیکنان حساب کرده بود، مجبور است مالیات گزافی با نام مالیات لوکس علاوه بر مالیات معمول بپردازد. پولی هم که محل پرداخت مالیات لوکس به دست می‌آید بین تیم‌هایی که در بازارهای کوچک‌تری فعال هستند تقسیم می‌شود و به آن‌ها کمک می‌کند آن‌ها هم بتوانند بازیکن گرانبها و با کیفیت خریده و خود را به تیم‌های متمول نزدیک کند.
در حال حاضر سیستم مالیات لوکس ورزشی بیش از همه در امریکای شمالی و در لیگ بیسبال – MLB – این کشور پیاده می‌شود. نحوه آن هم به صورت پله‌ای است و در بازه‌های مختلف ارقام متفاوتی از مالیات لوکس تعلق می‌گیرد.
در سایر لیگ‌های امریکا از جمله هاکی، بسکتبال و فوتبال امریکایی هم پیش‌بینی می‌شود مالیات لوکس پیاده‌سازی شود اما این لیگ‌ها (با استثنائاتی) همچنان از سیستم سقف قرارداد استفاده می‌کنند.
در سیستم مالیات لوکس، سقفی برای قرارداد وجود ندارد. شما به عنوان یک باشگاه‌دار اجازه دارید هرچقدر که تمایل دارید هزینه کنید به آن شرط که مالیاتش را بپردازید. در چنین صورتی شاید سایر باشگاه‌ها از این که شما قراردادهایی گران ببندید بدشان نیاید چون به اضای هر پولی در محدوده مالیات لوکس به بازیکنان بپردازید، برای آن‌ها درآمدزایی کرده‌اید.
